Als er alleen maar vieze wijn te drinken is, dan maar liever dorst.

Karina Meerman

Als vrijgezel werd ik geregeld gevraagd naar “mijn type”. Na jaren met een single-status had ik een heel kort antwoord geformuleerd. Een soort elevator pitch voor de nieuwe liefde.  “Man, hetero, vrijgezel, ongeveer mijn leeftijd, ongeveer mijn IQ.” Dat vond iedereen toch wel redelijk.

Maar dan is er natuurlijk de tweede lijst met wensen, de verdieping van het brede concept. Geen kinderen, talig, geestig, gezond libido, niet verslaafd aan iets schadelijks, een eigen inkomen. Van die dingen. Geen schokkende zaken, maar wel belangrijk. Die tweede lijst wilde ik nog wel bespreken in het openbaar. Niet met iedereen en zeker niet overal, want het is onvoorstelbaar hoe snel mensen het etiket KRITISCH op de vrijgezel plakken. Kennelijk moet men op een bepaald punt in het leven maar iedereen accepteren die iets met je wil. Nou, als er alleen maar vieze wijn te drinken is, dan maar liever dorst. Zoeken deed ik overigens niet meer en zeker niet online. Ik had er op de meeste dagen wel vertrouwen in dat ik een keer gevonden zou worden. En zo niet, dan maar niet.

Dog & drink

En zowaar. Ik werd gevonden. Na een korte periode van paniekerig wegrennen ben ik een keer blijven zitten. En nog een keer. Tot mijn stomme verbazing kon ik niet alleen het eerste lijstje afvinken, maar ook het tweede. En daardoor werd ik mij bewust van het derde lijstje. Het geheime lijstje. Het lijstje met wensen waar je niet om durft te vragen in een geliefde maar die je wel hoopt te krijgen. In mijn geval bijvoorbeeld dat hij bullterriërs leuk vindt (of desnoods tekkels) en van goede whisky houdt. Het zijn de uiterst persoonlijke voorkeuren die, wanneer er te veel ontbreken, de boel in elkaar doen storten. De dingen waarvan anderen zeggen: “Wat maakt dat nou uit?” Op het derde lijstje kan en mag alles. Dat jij stiekem iemand wilt die ook de bankkussens altijd rechtop zet. Of hetzelfde merk shampoo gebruikt. Dat de bestekla perfect georganiseerd is. Of dat hij of zij iedere dinsdagmiddag met een bejaarde gaat wandelen. Dat je stiekem hoopt dat iemand gek is van gelakte teennagels of van latex handtassen. Whatever. Het zijn de details die het grote geheel opvullen en die iedere relatie uniek maken waardoor jij denkt: Zo heeft nog nooit iemand zich gevoeld.

Feestverlichting

Ik ondervind momenteel het genoegen van stiekem dingen afvinken (nee, ik ben geen fan van latex handtassen, het waren voorbeelden). Een tijdje verdacht ik hem ervan dat hij vriendinnen had gebeld om te vragen wat er op het derde lijstje stond, maar hij kende hen niet en zij het niet. Waarschijnlijk heb ik gewoon mazzel. Ik weet zelf ook niet precies wat er allemaal op het derde lijstje staat , maar soms doet of zegt hij iets waardoor er bij mij van binnen een lichtje ontvlamt. “Vink,” denk ik dan. En verdorie, onderhand lijkt het erop dat ik mij gelukkig voel. Het is zo lang geleden dat ik het nauwelijks herken, maar het moest haast wel. Voor het eerst in jaren kijk ik namelijk uit naar de donkere dagen van december omdat er overal lichtjes branden.