Lunch- en koffiezaak in Amsterdam, met hele kleine tafeltjes. Ik heb nooit goed begrepen waarom mensen urenlang op een rottig stoeltje willen zitten en zo lang mogelijk doen over een emmer muntthee terwijl ze werken. In ‘de grote stad’ zag ik ze overal. Ik vroeg me vaak af wat ze dan deden op die laptop en waarom het daar moest. Ik neem aan dat ze er nog steeds zijn, want ze krijgen eigen bordjes.

Waar ik nu woon is het aantal lunch- en koffiezaken beperkt en de kantoorruimte betaalbaar. Sinds kort heb ik 22m2 voor mezelf, mijn Mac en m’n planbord. Ik heb woonkamers gehad die kleiner waren en duurder. Ik overweeg zelfs plant.

No luxuries

We zitten met een- en tweepitters op een gerenoveerde verdieping in een groot kantoorgebouw. De boel ging drie maanden geleden open. De deuren zijn strak afgeplakt met verschillende kleuren folie, de vloerbedekking is nieuw, maar keukenspullen komen er niet en de plafondplaten waren pas na een maand compleet. In die tijd konden we het pand niet in buiten de geijkte kantoortijden. Een stofzuiger voor eigen kantoorruimte moesten we zelf regelen (collectief gekocht). De wc-rollen liggen achter slot en grendel. Terwijl er meer en meer huurders bijkomen, blijft de schoonmaakfrequentie gelijk. De verwarming doet het gelukkig wel nu, op de meeste plekken. Oh en internet was extra. In 2023. Met MiFi heb ik de gedwongen winkelnering omzeild.

No heart

Deze en andere keuzes geven ons een interessant kijkje in het hartenloze brein van vastgoedmensen. Dat levert dan weer genoeg op om samen over te mopperen en daar worden wij kleine ondernemers een community van.