… I curse thair heid and all the haris of thair heid; I curse thair face, thair ene, thair mouth, thair neise thair toung, thair teith, thair crag, thair schulderis, thair breist, thair hert, thair stomok, thair bak, thair wame, thair armes, thair leggis, thair handis, thair feit, and everilk part of thair body, frae the top of thair heid to the soill of thair feit, befoir and behind, within and without…

Gavin Dunbar, aartsbisschop van Glasgow aan het begin van 16e eeuw, was een man die aardig met woorden overweg kon.

Hij vaardigde in oktober 1525 de langste vervloeking ooit uit (voor zover bekend) en een kunstenaar dacht: Kom, ik beitel een deel ervan in steen en zet ‘m in Stirling in de openbare ruimte. Gedoe tot gevolg, natuurlijk.

De gehele vervloeking telt 1.069 woorden en verwenst elk detail van het hebben en houwen van ’the reivers’ die de regio toen teisterden (en ook hun leven na de dood). Indrukwekkend. Creatief, ook, vooral. Zoals een goede vriend me ooit zei: ‘Vloeken is een gebrek aan woordenschat”. Vervloekingen daaretegen, daar kan een mens heel wat creatieve gramschap in kwijt.

PS: ik lees altijd “I curse their wifi’s” maar dat is natuurlijk hun echtgenotes, “wijffies”).